به نام خدا
امروز به جای یکی از دوستان به مدرسه رفته بودم. بار اولی بود که به این مدرسه می رفتم و طبعا نه دانش آموزان شناختی از من داشتند و نه من شناختی از دانش آموزان. وسط کلاس بود که دانش آموزی در زد.
- بله
- آقای ناظم کارتون دارند!
- منو؟
- بله
- (با تعجب) چه کار دارند؟!
- نمی دونم. گفتند بیایید دفتر.
- شما از کجا منو میشناسید؟
- گفتند معلمِ کلاس اول سه را صدا بزنم.
- (با خود گفتم)خب حتما کاری پیش اومده دیگه!
به همراه اون دانش آموز از راه پله ها پایین اومدم و به دفتر ناظم رفتم.
- سلام، با من کاری داشتید؟
ناظم مدرسه یکدفعه جا خورد و گفت:
- ای وای! آقا معذرت میخوام. (با صدای بلند)کاظمی من چی بهت بگم. آقا می بینید دانش آموزان با هوش ما رو! من گفتم:
معلّم، کلاس اول سه، نه معلّمِ کلاس اول سه! معلّم اسم یکی از دانش آموزهاست.
این قضیه من را به یاد این نکته علمی انداخت که چند ماهی است ذهنم را به خودش مشغول کرده و آن اینکه:
قرآن یک متن است و دارای زنجیره سخن. بنابراین واحدهای زبرزنجیری مثل آهنگ، تکیه و درنگها در کلام می تواند معنای آن را تغییر دهد. چیزی که معمولا به علت عدم ورود پژوهشهای نو در مورد قرآن کریم مورد غفلت قرار گرفته است. بیشتر قاریان ما از آوردن واحدهای زبرزنجیری درست در هنگام قرائت قرآن غفلت می کنند و همین منجر می شود که معنا و مفهوم به درستی به مخاطب منتقل نشود. بخشی از این امر به خاطر عدم آموزشهای لازم در این زمینه است که آن هم به خاطر کمبود پژوهشهای لازم است و بخشی هم به خاطر تقلید از دیگران و مهمتر شدن صوت و لحن نسبت به معانی آیات شریفه قرآن کریم است. برای روشن تر شدن موضوع به مثال زیر توجه کنید:
«والسابقون السابقون اولئک المقربون» (واقعه، 11-10)
بر اساس آهنگ کلام و اینکه بر "السابقون" اول درنگ انجام گیرد یا بر "السابقون" دوم، حد اقل دو معنا حاصل خواهد شد:
و سبقت گیرندگان، پیشگامند. آنها هستند که مقرّبند.
یا
و پیشگامان پیشگام، همان مقربان هستند.