یک درس از محمّد(صلی الله علیه و آله)/ صبحگاهان رهروان شب ستایش مى شوند
به نام خدا
خدای متعال در آیه 21 سوره مبارکه احزاب می فرماید که رسول خدا برای همه کسانی که به خدا و روز قیامت امید دارند و خدا را بسیار یاد می کنند سرمشق و الگوست. طبعا اولین کسی که پیامبر اکرم (ص) را الگوی خود قرار داد امیر المومنین علی(علیه السلام) بود. در قسمتی از خطبه 160 نهج البلاغه خود حضرت به یک درس از درسهایی که از پیامبر گرفته اند اشاره کرده اند. ما معمولا چنین احادیثی را با لطائف الحیلی توجیه می کنیم و از عمل کردن به آنها سرباز می زنیم. مسلما برای عمل به این حدیث نباید پیراهن وصله دار پوشید اما آیا کسی که چند میلیون وسیله تزیینی در خانه دارد و ماشین چند صد میلیونی سوار است می تواند بگوید من به این حدیث عمل کرده ام؟! دلیل ساده زیستی را نیز خود حضرت در یک جمله زیبا گفته اند: «صبحگاهان رهروان شب ستایش می شوند»؛ یعنی ساده زیستی سبب سرعت کار ما در حرکت به سوی سعادت می شود. بنابراین هر چند مالت حلال باشد که کار بسیار سختی است، باز زیاد از نیاز خرج کردن وزر و وبال است و این قضیه صبح قیامت مشخص خواهد شد. به هر حال حدیث را در زیر برای دوستداران محمد(صلی الله علیه و آله) و اهل بیت او آورده ام که خط گم نشود:
إِنَّ اللَّهَ جَعَلَ مُحَمَّداً (صلى الله علیه وآله) عَلَماً لِلسَّاعَةِ: خداوند «محمد» (ص) را نشانه قیامت،
وَ مُبَشِّراً بِالْجَنَّةِ وَ مُنْذِراً بِالْعُقُوبَةِ: بشارت دهنده به بهشت و هشدار دهنده نسبت به عقوبتها و کیفرها قرار داده است،
خَرَجَ مِنَ الدُّنْیَا خَمِیصاً وَ وَرَدَ الْآخِرَةَ سَلِیماً: او با شکم گرسنه از این جهان رفت و با سلامت روح و ایمان به سراى دیگر وارد شد،
لَمْ یَضَعْ حَجَراً عَلَى حَجَرٍ حَتَّى مَضَى لِسَبِیلِهِ وَ أَجَابَ دَاعِیَ رَبِّهِ : او تا آن دم که از این دنیا رفت و دعوت حق را اجابت نمود، سنگى روى سنگ نگذاشت.
فَمَا أَعْظَمَ مِنَّةَ اللَّهِ عِنْدَنَا حِینَ أَنْعَمَ عَلَیْنَا بِهِ سَلَفاً نَتَّبِعُهُ وَ قَائِداً نَطَأُ عَقِبَهُ: چه منت بزرگى خدا بر ما گذاشته که چنین پیشوا و رهبرى به ما عنایت کرده تا راه او را بپوئیم!
وَ اللَّهِ لَقَدْ رَقَّعْتُ مِدْرَعَتِی هَذِهِ حَتَّى اسْتَحْیَیْتُ مِنْ رَاقِعِهَا: به خدا سوگند آن قدر این پیراهن خود را وصله زدم که از وصله کننده آن شرم دارم،
وَ لَقَدْ قَالَ لِی قَائِلٌ أَ لَا تَنْبِذُهَا عَنْکَ: کسى به من گفت: چرا این لباس کهنه را بیرون نمى اندازى؟
فَقُلْتُ: اغْرُبْ عَنِّی: گفتم: از من دور شو؛
فَعِنْدَ الصَّبَاحِ یَحْمَدُ الْقَوْمُ السُّرَى: «صبحگاهان رهروان شب ستایش مى شوند»
قسمتی از خطبه 160 نهج البلاغه