به نام خدا
در زمانه ای که چشم خیلی از ماها را زر و زور فرهنگ غرب گرفته، خوب است آیه زیر را متذکر شویم:
ترجمه: مبادا جنب و جوش کافران در شهرها تو را بفریبد. بهره اندکی است، سپس جایگاهشان دوزخ است، و چه بد جایگاهی است.
این آیه زمانی در مدینه نازل شد که بسیارى از مشرکان مکه تجارت پیشه بودند، و از این راه ثروت قابل ملاحظه اى به دست مى آوردند و در ناز و نعمت به سر می بردند، و نیز یهودیان مدینه در تجارت مهارت داشتند و از سفرهاى تجارى خود غالبا با دست پر باز می گشتند، در حالى که مسلمانان در آن زمان به خاطر شرائط خاص زندگى و از جمله مسئله مهاجرت از مکه به مدینه و محاصره اقتصادى از ناحیه دشمنان نیرومند، از نظر وضع مادى بسیار در زحمت بودند، و به سختی زندگى می کردند، مقایسه این دو حالت این سؤال را براى بعضى طرح کرده بود که چرا افراد بى ایمان این چنین در ناز و نعمتند، اما افراد با ایمان در رنج و عذاب و فقر و پریشانى زندگى می کنند؟ آیه فوق نازل شد و به این سؤال پاسخ گفت.
شاید امروز نیز این سوال برای ما پیدا شود، اما اگر بدانیم که زندگی انسان محدود به این دنیا نیست و انسان برای ابدیت آفریده شده و روزی طومار این جهان درهم پیچیده می شود، این دنیای محدود در نظرمان کوچک و کوچکتر خواهد شد و آخرت ابدی در نظرمان بزرگ و بزرگتر شده و آن گاه به خود می بالیم که امت محمدیم و پیرو نسخه کامل دین خدا، دینی که اگر قدر خود را بدانیم و در سایه آن استعدادهای خود را شکوفا کنیم بهترین وضع را در دنیا و آخرت داریم. خوب است به چنین روایاتی نیز توجه کنیم که نشان می دهد مومن لحظه لحظه اش سود و رشد است و کافر لحظه لحظه اش خسران. در روایتی از امام صادق (علیه السلام) است که یک انسان مومن اگر از کنار میوه فروشی عبور کند و دلش میوه ای را بخواهد و پول خرید نداشته باشد حتی به خاطر همین اندازه سختی هم پاداش می گیرد.